Op deze laatste dag van de nationale roepingenweek het verhaal van zuster Lili Purwanti ssps. Roeping is niet iets eenmaligs, ook als je al ingetreden bent, het een leven als zuster leidt, zijn er weer momenten dat je je roeping opnieuw ervaart. Zuster Lili overkwam zoiets tijdens een verblijf in Italië, midden in de coronacrisis. Daar kregen de woorden van de medestichteres van haar congregatie Missiezusters Dienaressen van de Heilige Geest opnieuw betekenis.
Ik leek wel een dienares
In september 2020 ging ik naar Rome voor een cursus Persoonlijke Ontwikkeling en Gemeenschapsopbouw. Op dat moment was het aantal Covid-besmettingen in Italië vrij hoog. En hoewel we in een van het publiek afgezonderde gemeenschap leefden, trof ons hetzelfde lot en raakten 17 van de 26 studenten besmet met het coronavirus. Onze gemeenschap moest onmiddellijk in lock down.
Vanwege deze beperkingen moesten wij die negatief waren zorg dragen voor diegenen die wel besmet waren. Met minimale en eenvoudige middelen – verre van dat wat standaard is voor de behandeling van coronapatiënten – probeerden we te zorgen voor degenen die besmet waren. De situatie in onze communiteit was heel onzeker. Iedereen raakte in paniek en wist niet meer wat te doen. Er ontstond ook een situatie van conflict en misverstand tussen ons. Het is een chaos!
Vanochtend – 28 november 2020 – zag ik dat de drinkwater container op de gang lekte. Gisteravond had ik hem gevuld, maar nu was hij leeg. Het water lag verspreid over de vloer, maar niemand meldde het. Ik vermoed dat het ook al eerder gebeurd was want bij de toegangsdeur zag ik een emmer klaar staan om mee te dweilen. Maar niemand deed wat.
Ik maakte de vloer weer schoon en droog, maar dacht daarbij: waarom hebben mensen geen zin om dat zelfs in hun eigen gang gewoon even te doen. Zelf had ik net de avond tevoren nog de trap geveegd omdat die erg vies was. Al meer dan drie dagen lag er veel vuil en gras en niemand voelde zich geroepen om het op te ruimen. Ze liepen er gewoon aan voorbij, zoals de leviet en de priester die, toen ze een beroofde man langs de weg zagen liggen, er in een grote boog omheen liepen (Lucas 10,25-37).
Zoals de Samaritaan
Ik voelde me teleurgesteld en kreeg de neiging om ook maar mijn ogen te sluiten en de dingen om me heen niet zien. Ik leek wel een dienares. Ik kwam hier toch voor een cursus en niet voor dienend werk. Ik heb in Nederland al genoeg te doen binnen de maatschappelijke ondersteuning. Maar ik kon mijn ogen niet sluiten en gewoon voorbij lopen. En ik vroeg me af: is dat een gave of een zwakte? Word gevoelig voor wat er om je heen gebeurt!
Dit heeft me geleerd hoe moeilijk het is om zoals die Samaritaan te zijn die oprecht hulp bood. Aan de andere kant ging ik beseffen hoe de Heilige Geest ons meestal stuurt naar waar we nodig zijn en dat we die plek niet per se leuk hoeven te vinden. Ik ben van de congregatie Missiezusters Dienaressen van de Heilige Geest, en door deze ervaring begrijp ik nu beter wat het betekent om een dienaar van de Heilige Geest te zijn.
De zalige Maria Helena Stollenwerk (medestichteres van onze congregatie, van wie 28 november de feestdag is) had als motto: “Aan God de eer, aan de naaste het voordeel en voor ons zelf de moeite.” Ik vraag haar om voor mij te bidden.
Zuster Lili Purwanti SSpS
Missiezusters Dienaressen van de Heilige Geest, Amsterdam
Geïnspireerd?
Geraakt door de roepingsverhalen die in deze roepingenweek op de site zijn geplaatst? Wil je meer weten over religieus leven en of het een weg voor jou kan zijn? Ook na deze roepingenweek zijn er mogelijkheden om verder kennis te maken. Een overzicht vind je in de agenda. Wil je een gesprek. Neem contact op via cpr@knr.nl of het contactformulier.
Laatste bericht roepingenweek
Vandaag is ook het laatste bericht van de roepingenweek verstuurd met daarin naast het verhaal van zuster Lili een mooi roepingsgebed van zuster Francisca van de Birgittinessen in Weert en aandacht voor het zevende filmpje van de Clarissen over hun verbondenheid met de Schepping. Alle berichten zijn te lezen op deze site