Zuster Jolanda Delleman fmm: Leven als zuster? Jazeker!

Zuster Jolanda Delleman fmm

Zuster Jolanda Delleman is Franciscanes Missionaris van Maria. Sinds 2014 is zij lid van het generale team van de congregatie, met als standplaats Rome – Italië.

Delen en verbinden; Verdiepen en verbreden. Dat zijn eerste woorden die in me opkomen bij de vraag waar het mij als zuster wezenlijk om gaat in mijn religieuze leven.

Ik heb mijn leven ontvangen, gekregen voor niets. Van mijn ouders uiteraard, maar vanaf mijn geboorte werd dat door hen direct in een breder perspectief geplaats; op het geboorte kaartje stond: dat “God hen tijdelijk een dochter had toevertrouwd”. Toen ik dit, jaren later, ontdekte, heeft het mij nooit meer losgelaten; het is een erfenis die ik met vallen en opstaan probeer me eigen te maken.

De keuze van de congregatie waarvan ik deel uitmaak, heeft er een rol in gespeeld: in het voetspoor van Franciscus van Assisi leven:

  • als een universele zuster; openstaan voor wat er op mijn weg komt en er bewust aan werken – in zijn en doen, in actie en contemplatie – samen groeien aan elkaar, door elkaar en voor een groter bereik dan leven in een gesloten kring;
  • in gemeenschap; ik kies mijn medezusters niet; ik krijg ze (zoals in onze Constituties staat). We worden aan elkaar gegeven door een God die ons uitnodigt steeds meer gemeenschap te worden. Als groep van zusters maar van daaruit, naar de grotere kring van broeders en zusters wereldwijd. Het is een uitnodiging en een opdracht om steeds te blijven zoeken, te leren van elkaar met vallen en opstaan, in vreugde maar ook met tranen van pijn en onmacht.

Enkele concrete illustraties:

Elk begin van de dag is een heilig moment. Het eerste dat ik doe als ik wakker ben is me bewust zijn dat het leven mij geven is en dat ik daar dankbaar voor ben. Zoals de H. Clara van Assisi zei: “Ik dank u voor de gave van mijn leven”. Dit kan ik ook zeggen als ik me niet goed voel, als ik een zware dag tegemoet ga, als ik zorgen heb… Het is vanuit een diepe verbondenheid met Degene die leven geeft, die mij vertrouwt en mij Zijn steun en kracht zal geven die dag te leven als Zijn kind, met zijn kinderen.

Sprekend met een jonge zuster die voor het eerst van haar leven haar land verliet, kwam het gesprek over de ontdekking van ‘dingen anders doen’. Ze kon nu zeggen dat in haar cultuur mensen – dus ook zusters – gewend zijn om hun mening op een harde ongenuanceerde wijze te uiten. Nu had ze het effect ervaren het op een andere manier te doen. Het gaf haar een gevoel van ‘minder egoïstische en meer gemeenschap vormend’ bezig te zijn; minder afbrekend en meer opbouwend.

Op bezoek in een Aziatisch land, gebeurde het dat ik bij het binnen gaan van een winkeltje, viel. Paniek! Gelukkig was er niets aan de hand. Maar de eigenaresse bracht een stoel en ik werd vriendelijk maar dringend verzocht te gaan zitten, waarna ze me een beker vol water aanbood. Mijn medezuster keek me aan en zei me: “Drink het niet, je kan er ziek van worden”, maar van binnenuit voelde ik dat ik dat niet kon. Want dit was belangrijker: “mijn leven geven” als antwoord op een offer van medemenselijkheid van iemand waarvan ik de taal en achtergrond niet kende, die niet christen was maar waarin ik deze daad herkende als een grondwaarde van mijn bestaan. En zo dronk ik de beker, in het volle bewustzijn van eventuele consequenties.